Superstulatek

Pani Stefania skończyła 105 lat
15-10-2004, ostatnia aktualizacja 15-10-2004 03:53

http://www.zw.com.pl/artykul/106434.html?print=tak

Urodziła się 7 października 1899 roku w Sokołowie. Doczekała się 10 wnucząt, 15 prawnucząt i jednej praprawnuczki Natalki.

Stefania Dorosz, bo o niej tutaj mowa, przyszła na świat w XIX wieku, przeżyła wiek XX i niewiele brakowało, żeby przez całe stulecie nie odwiedziła lekarza. Sześć lat temu, dokładnie w swoje 99. urodziny złamała dość poważnie nogę. Lekarze z Siedlec nie odważyli się podjąć skomplikowanej operacji kości udowej u tak wiekowej pacjentki. Zabieg połączenia kości powiódł się w warszawskiej klinice przy ul. Lindleya. Po rehabilitacji w sokołowskim szpitalu wróciła do domu na dzień przed Wigilią. Dzisiaj już o tym nie pamięta i normalnie chodzi.

Nie było łatwo

Jubilatka urodziła się na Przeździatce i całe swoje aktywne życie spędziła na ulicy Wiejskiej, gdzie miała małe, dwuipółhektarowe gospodarstwo. Do swojego ślubu pracowała w sokołowskiej rozlewni wódek, mieszczącej się niedaleko budynku dawnego szpitala. W roku 1925 wyszła za Aleksandra, pochodzącego ze wsi Borki koło Siedlec. Po niecałych dwudziestu latach została wdową. Mąż zginął 5 lutego 1944 roku.

Wychowała pięć córek: Apolonię, Irenę, Jadwigę, Józefę i Stanisławę. Do dzisiaj żyją trzy z nich. Apolonię, która zginęła w wypadku, pochowała w 1987 roku, a dwa miesiące temu odeszła Jadwiga. Siostry Salezjanki, z którymi Jadwiga przebywała w zakonie nie mówią o Stefanii Dorosz inaczej jak "mama".

- Dobra, życzliwa, troszczyła się o wszystko, choć nie było nam łatwo - tak Irena Bielawska wspomina mamę z czasów swojej młodości i późniejszych lat życia. - Kiedy byłyśmy dziećmi, nie wszędzie nawet były studnie. Po wodę chodziłyśmy do sąsiadów, a potem w zamian za to pomagałyśmy im na roli.

Prawdziwa córka

- Znała tylko pracę i dom - dodaje córka Stanisława Szmulikowska, u której dzisiejsza jubilatka mieszka od 1973 roku. - Ciocia Stasia podporządkowała życie swojej mamie od czasu złamania przez nią nogi - wyrażają się z podziwem inni członkowie rodziny. Mimo że stupięciolatka cieszy się całkiem przyzwoitą kondycją fizyczną, to pobyt w szpitalu przed sześciu laty odbił się na jej zdrowiu.

- Takiej starości życzyłby sobie każdy - powiedziała rodzinna lekarz jubilatki, mając na myśli oprócz jej stanu zdrowia, opiekę rodziny. Dzień 105. urodzin stał się okazją do miłych rodzinnych wspomnień i refleksji nad sposobem na życie. Stefania Dorosz nigdy nie paliła papierosów. Nie odmawiała alkoholu, aczkolwiek zawsze od wina wolała kieliszek czystej wódki. Rodzina jest zgodna co do preferencji kulinarnych swojej mamy i babci. Ona zawsze zajadała się daniami ziemniaczanymi, plackami, kopytkami i kluskami śląskimi. Lubi owoce, słodycze i lody.

Pogodna starość

Prawie wszyscy członkowie rodziny Stefanii Dorosz mieszkają w Sokołowie. Ona doskonale pamięta lata swojej młodości. Gorzej ma dzisiaj tylko z pamięcią najświeższą. Czasami, kiedy zapomina imienia odwiedzającego ją wnuczka czy prawnuczka, mówi - O, nasz przyszedł!

- Ja najbardziej lubię babcię za poczucie humoru - bez wahania stwierdza Dariusz Wyglądała, mąż jej wnuczki Małgorzaty. - Trudno spotkać kogoś tak pogodnego w tym wieku - dodaje. Pani Stefania lubiła zawsze śpiewanie. Drugiego września, podczas ostatnich swoich imienin, chcąc zaproponować piosenkę, znaną wszystkim gościom, starszym i najmłodszym, zaintonowała własną wersję hymnu: "Jeszcze Polska nie zginęła, póki wszyscy w domu" .

Chociaż śpiewanie "Sto lat" jubilatom po dziewięćdziesiątce nie jest już za bardzo taktowne i odśpiewanie tej pieśni naszej gospodyni pięć lat temu byłoby wielką gafą, to po przekroczeniu setki, wcale tak nie razi. Rozumie się to jako życzenie kolejnych stu lat. Żeby jednak nie było żadnych wątpliwości, my życzymy Pani Stefanii lat dwieście!

Data: 2004-10-15