Superstulatek

108 lat! Pani Marianna jest najprawdopodobniej Najstarszą Mieszkanką Małopolski.

Liam napisał:

Waenzeslaus napisał:

108 lat! Pani Marianna jest najprawdopodobniej Najstarszą Mieszkanką Małopolski.

i prawdopodobnie w Polsce

Nie, jest jeszcze rocznik 1905.

http://www.dziennikpolski24.pl/artykul/ … ,id,t.html

Na sto lat - kawa i koniak 11 lipca 2006 EKT Dziennik Polski 24 0 komentarzy Dodaj komentarz Drukuj artykuł Prześlij do znajomego Ciepłe życzenia, przede wszystkim zdrowia, pogody ducha i wielu życzliwych przyjaciół, złożył dostojnej Jubilatce, wójt gminy Stanisław Gorajczyk, który odczytał też skierowany do niej list gratulacyjny od premiera Kazimierza Marcinkiewicza oraz wojewody małopolskiego Witolda Kochana. Urodziny pani Marianny z Wielmoży Setne urodziny w sobotę obchodziła Marianna Marcińska mieszkająca w Wielmoży w kolonii Stara Wieś, w gminie Sułoszowa. Jubilatka cieszy się dobrym zdrowiem, na nic nie narzeka, nie zażywa żadnych leków, ma dobrą pamięć, czyta prasę, ogląda telewizję. Jest samodzielna, ale na dłuższe spacery już nie chodzi. Bez problemu porusza się natomiast po mieszkaniu i wychodzi przed dom, w którym mieszka z córką Wandą. Receptą na dobre zdrowie - zdaniem Jubilatki - jest wypita codziennie z koleżankami mocna kawa, kieliszek koniaku i pogoda ducha. Pani Marianna jest osobą znaną w środowisku, bo wraz z mężem jeszcze przed wojną prowadziła sklep spożywczy, jeden z niewielu w okolicy. Po żywność do sklepu przychodzili także Niemcy, którzy zmuszali ją do przygotowywania im posiłków. Pani Marianna z zasłyszanymi u nich informacjami dzieliła się z mieszkańcami, którzy o tym do dzisiaj pamiętają. Wśród osób, które odwiedziły Jubilatkę w dniu jej urodzin byli członkowie Koła Gminnego Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Rzeczpospolitej Polskiej: Mieczysław Baranek, Władysława Cioch, Jan Ferdek, a także sołtys Wielmoży Jan Gawęda i radni - Maria Biełaś i Leszek Sitarski. Wszyscy zaśpiewali Jubilatce - "Dwieście lat". Jubilatka wychowała sześcioro dzieci, doczekała się dziesięciu wnuków i tyle samo prawnuków. (EKT)

Czytaj więcej: http://www.dziennikpolski24.pl/artykul/ … ,id,t.html

Marianna Marcińska jutro skończy 109 lat.

http://www.dziennikpolski24.pl/artykul/ … ,id,t.html

Wykupiłem dostęp. Oto pełna treść artykułu z okazji 105. urodzin.:

Żyć 200 lat? Może, ale potrzebuje nagadać się z kimś i pokłócić 16 lipca 2011 Dziennik Polski 24 0 komentarzy Dodaj komentarz Drukuj artykuł Prześlij do znajomego JUBILEUSZ. Marianna Marcińska ma 105 lat, prowadzi życie typowej emerytki. Gdyby nie kolana, które odmawiają jej posłuszeństwa, zapewne nie siedziałaby w miejscu, bo energii jej nie brakuje. 105-latka z Wielmoży z prawnuczką Alą FOT. EWA TYRPA W przemieszczaniu się pomagają jej, jak mówi, drugie nogi czyli tzw. balkonik, o który może się oprzeć. Czas na ogół spędza siedząc na wersalce. Ogląda telewizję, głównie wiadomości, bo interesuje się polityką i ma swoje ulubione seriale, przede wszystkim takie, przy których można się pośmiać, np. Kiepskich i wszelkie kabarety. Gdy jest ciepło to z balkonikiem wychodzi przed dom. Lubiła też posiedzieć na werandzie z frontowej części domu. Jednak nie chce narażać małych dzieci sąsiadów z naprzeciwka, bo gdy chłopcy zobaczą panią Mariannę, wyrywają się i od razu do niej biegną. Chcą przywitać się z babcią. Ona w trosce, aby nie potrącił ich samochód, przestała ostatnio wychodzić na werandę. Bardzo kocha dzieci. Ma ośmioro wnuków i jedenaścioro prawnuków. Seniorka zastanawia się nad życzeniami, które w zeszły weekend, w 105 rocznicę urodzin składali jej najbliżsi. - Rozważam czy rzeczywiście powinnam żyć 200 lat, bo tyle mi śpiewali. Wszystkim się tak dobrze mówi, ale co mi z tego, gdy nie mam się z kim nagadać, a nawet pokłócić. Ja im też tego życzę - mówi z żartobliwym przekąsem i dodaje, że jej nowe życie liczy się od ukończenia setki. Ma więc pięć lat. - Wiem, że teraz kradnę Panu Bogu dni, ale gdybym myślała tylko o śmierci, to pewnie dawno bym nie żyła - mówi z przekonaniem i z uśmiechem, który rzadko schodzi z jej twarzy. Lubi żartować i wspominać chwile, z których można się pośmiać. Pamięta też czasy bardzo ciężkie, zwłaszcza z okresu pierwszej wojny światowej. Gdy wybuchła wojna miała osiem lat, ale nie zapomniała o strasznej biedzie i głodzie. Okres II wojny, to strach przed Niemcami i wieczna praca, bo pani Marianna prowadziła sklep. Po towar jeździła do Krakowa, bo Skała była spalona, a w Olkuszu handlowali Żydzi. Nazywa siebie sklepiarką. Mówi, że bardzo się w życiu nahandlowała i nagadała z ludźmi. Bardzo to lubiła i nadal chętnie ze wszystkimi porozmawia. Kiedy uznała, że musi zacząć odpoczywać, sklep przejęła pasierbica Wanda. Po jej śmierci sklep zlikwidowała. - Miałyśmy razem odejść, ale ona nie chciała zaczekać na mnie - mówi tym razem ze smutkiem, bo obie panie bardzo się lubiły. Pani Marianna urodziła się w Nowej Wsi (gm. Skała). W Wielmoży zamieszkała po zamążpójściu z mężczyzną, który owdowiał i został z trójką malutkich dzieci. Sama była młodą wdową, bo mąż śmiertelnie zachorował. Od razu pokochała maluchy. Potem miała pięcioro swoich dzieci. Bliźniaki zmarły krótko po porodzie, a Alfreda w wieku 10 lat, rok po wypadku, gdy huśtając się złamała kręgosłup. To był najgorszy okres w życiu kobiety, kiedy widziała umierającą córeczkę. Do dzisiaj nie może pogodzić się z jej śmiercią. Seniorka dzień rozpoczyna jak wszyscy. - Na krzesełku dają mi miednicę z wodą. Myję się, ubieram, a potem czekam, aż przyniosą mi śniadanie. Potem jest podobiadek, później obiad, mała drzemka i kolacja. Jako osoba niepracująca jestem obsługiwana, karmiona, nie muszę nic robić. Czy powinnam narzekać - pyta z uśmiechem. Oczywiście do śniadania musi być czarna kawa, bo pani Marianna ma niskie ciśnienie. Innym radzi, aby na podniesienie wypić mały kieliszek koniaku - to naprawdę dobrze robi. Sama, ze względu na podwyższony poziom cukru już nie stosuje tej metody, którą też stosował jej dziadek. Wspomina, że przez 12 lat był on sołtysem Nowej Wsi. Wybrali go, bo był jednym z nielicznych umiejących czytać i pisać. Potem sołtysem został jego syn, a ojciec Marianny, a następnie jej brat. Dziedziczyli tę funkcje jak w królewskich rodach. Ale warunkiem pozostania sołtysem był majątek. Jeśli się go pozbywał, to musiał zrzec się sołtysowania. Tradycje samorządowe przeszły jeszcze dalej. Brat Marianny Józef Brożek został wójtem Minogi.

Czytaj więcej: http://www.dziennikpolski24.pl/artykul/ … ,t,sa.html

Ich rodzice przywiązywali dużą wagę do edukacji dzieci. Wszystkie umiały czytać i pisać, co na początku minionego wieku nie było powszechne. Pani Marianna uwielbiała czytać książki, głównie historyczne i podróżnicze. Każdą wolną chwilę spędzała z nimi. Nie potrafiła jeść posiłku i kłaść się spać bez książki. Pożyczała je z biblioteki w Skale. Miała też swój zbiór, ale stare wydania podobały się rodzinie i każdy zabrał jakąś książkę. Teraz nie czyta, bo nieco gorzej widzi. Okulista niedawno zapisał jej nowe okulary, a lekarz rodzinny leki na obniżenie poziomu cukru. To jeden z niewielu kontaktów z lekarzami, bo nie ma potrzeby, aby ją często badali. Zaznacza, że w szpitalu była jedynie w odwiedzinach. Nigdy jako pacjentka. - Mama wcale nie jest kłopotliwa. Jest bardzo samodzielna, niewymagająca, nie trzeba dla niej gotować osobnych posiłków, bo je to, co wszyscy - mówi córka Barbara Kita. Mieszka w Sosnowcu i przyjechała do mamy ze swoją dwuletnią wnuczką Alą na czas wyjazdu na wakacje brata Janusza z żoną. To oni mieszkają w jednym domu z mamą i opiekują się nią. Ewa Tyrpa

Czytaj więcej: http://www.dziennikpolski24.pl/artykul/ … ,t,sa.html