Superstulatek

http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,3577 … miech.html


105-letnia wrocławianka. Sekret długowieczności? Uśmiech
Paweł Kuś
29.07.2012 09:42
Maria Olszowska

Maria Olszowska (Fot. Grzegorz Celejewski / Agencja Gazeta)
- Pozytywne myślenie i uśmiech na twarzy, bo w życiu nie można się poddawać. Dzięki temu niczego nie żałuję - mówi 105-letnia Maria Olszowska, najstarsza wrocławianka
Paweł Kuś: W czerwcu skończyła pani 105 lat. Ma pani swój przepis na długowieczność?

Maria Olszowska: Trudno chyba mówić o przepisie. Po prostu zdrowo się odżywiam. Bardzo lubię warzywa, za to nigdy nie przepadałam za mięsem. No i piję dużo mleka. U mnie w domu nigdy nie mogło go zabraknąć. Dzięki temu nie mam osteoporozy. Myślę też, że kiedyś warzywa i owoce to było coś innego niż teraz. Urodziłam się i wychowałam w Kutach, jeszcze pod zaborem austriackim. To była część Galicji, a obecnie Ukraina. To była piękna miejscowość letniskowa, pełna ogrodów i sadów. Tylko strzechy domów wystawały ponad zieleń. I tam jak się wzięło do ręki marchew czy gruszkę, to ona pachniała! A marchewka była tak słodka, że nikt nie myślał, aby ją słodzić. A dzisiaj? Warzywa sklepowe prawie w ogóle nie mają zapachu. Kiedy wprowadzałam się do Obornik Śląskich po 1946 r., wzięłam ze sobą z Kut pięć szczytynek. To taki gatunek zielonych jabłek, którego już dziś nie ma. Pamiętam, że wszyscy się dziwili, bo cały mój dom pachniał tymi jabłkami.

Musi pan też wiedzieć, że nie jestem wyjątkiem w mojej rodzinie. Moja babcia także dożyła 100 lat, starsi bracia kolejno 101 i 103 lat. Moja mama zmarła w wieku 94 lat.

Miejscowość, z której pani pochodzi, zapewne sporo przeszła w czasie wojennych zawieruch?

- Najpierw przyszli Moskale, jeszcze za rosyjskiego caratu. Bardzo dobrze ich wspominam, nic złego nam nie robili. Potem Sowieci... Pamiętam dobrze, jak kilkaset metrów od nas toczyła się jakaś bitwa Polaków z bolszewikami. Nam nic się nie stało, ale hałas był niemożliwy. Ciągłe krzyki, strzały, grzmoty. Ale druga wojna światowa to już był prawdziwy koszmar ze względu na grasujących banderowców. Pamiętam, jak podczas zimy w sześć osób musieliśmy chować się w małej szopce, która miała nie więcej niż metr kwadratowy powierzchni. Ledwo się tam mieściliśmy, a cały czas dobiegał nas swąd spalenizny. Wszyscy musieliśmy wziąć tabletki uspokajające, tak nam dzwoniły zęby.

Innym razem w ostatniej chwili nasz znajomy Ukrainiec ostrzegł mojego ojca, żebyśmy nie spali w domu. Ukryliśmy się więc, a następnego dnia dowiedzieliśmy się, że tamtej nocy zamordowano 65 Polaków, samych mężczyzn.

Wielu było takich Ukraińców, którzy pomagali Polakom?

- Przed wojną nie było u nas różnicy między Ukraińcem a Polakiem. Wszyscy żyliśmy razem, było mnóstwo mieszanych małżeństw. Wspólnie obchodziliśmy święta religijne. Nigdy nie narzekałam na moich sąsiadów, to byli bardzo porządni ludzie, przyjaciele. Dużo nam pomogli w czasie wojny.

Różnice zaczęli wśród nas tworzyć inni. Był taki pop, przyjechał do nas w latach 30. Koniecznie chciał wyznaczyć granicę między Polakami a Ukraińcami. To był zły człowiek. Został banderowcem, wiem też, że wydawał Żydów Niemcom. W każdym narodzie są jednak ludzie dobrzy i nikczemni. Nie można wszystkich wsadzać do jednego worka.

Po wysiedleniach z Ukrainy trafiła pani z rodziną do Obornik Śląskich. Trudno było pani układać sobie życie na nowo?

- Sytuacja była bardzo ciężka. Mój ojciec umarł, a mama poważnie zachorowała. Męża nie było, bo nie wrócił jeszcze z wojny. Byłam więc sama. Ale mogłam liczyć na życzliwość ludzi. Myślę, że to też sekret długowieczności - właśnie wsparcie ludzi. Nigdy nie mogłam na jego brak narzekać. Kiedy musiałam pochować ojca, ksiądz i grabarz nawet złotówki ode mnie nie wzięli. Każdy sobie wtedy pomagał. Np. doktor, który opiekował się moją mamą, zaproponował mi pracę w sanatorium Leśne przy ul. Dunikowskiego. Pracowałam tam w szwalni i pralni. Potem nawet zarządzałam takim małym oddziałem w sanatorium dla gruźlików. To była ciężka praca, ale byłam za nią bardzo wdzięczna. Myślę, że takiej bezinteresownej pomocy wśród ludzi teraz trochę brakuje...

Nie bała się pani zarażenia, pracując z gruźlikami?

- Nigdy nie chorowałam. Może ze dwa razy w życiu miałam grypę. Do dziś dopisuje mi zdrowie. Dzięki temu, że nie chorowałam, mogłam też brać częściej urlopy. Znajomy doktor mnie lubił, więc wypisywał mi różne zwolnienia, kiedy potrzebowałam. Trzeba było sobie w tamtych czasach jakoś radzić.

A teraz nie trzeba?

- Zawsze trzeba sobie radzić. Tylko wie pan... boli mnie to, że dzisiejsza młodzież jest taka strasznie rozrzutna. Oni w ogóle nie umieją oszczędzać! Dla mnie to zawsze było bardzo ważne. No i co tu ukrywać, teraz młodzi mają więcej wygód, więcej dobrobytu. Kiedy w 1975 r. przeprowadzaliśmy się do mieszkania we Wrocławiu, moja mama powiedziała mi, że w życiu nie pomyślała, że można tak wygodnie mieszkać. A dzisiaj młodzi nie potrafią docenić tego, co mają.

Zresztą w tym samym budynku mieszkam do dzisiaj. Teraz już z moją 82-letnią córką. Często odwiedzają nas wnuki, prawnuki, a nawet praprawnuki.

Wyjechała pani kiedyś poza Polskę?

- Tak, w latach 90. pojechałam do Kanady na pół roku na operację wzroku. Chorowałam na zaćmę. Ale niestety, nie pozwiedzałam za dużo, moja córka na pewno aktywniej spędziła ten wyjazd.

Dwa lata temu jako najstarsza Polka przeszła pani natomiast operację by-passów. Jak do tego doszło?

- Znaleźli mnie dwaj chirurdzy i nie mogli się nadziwić, że tak się dobrze trzymam w wieku 103 lat. Od razu namówili mnie na operację, ale tylko w Śląskim Centrum Chorób Serca w Zabrzu, bo tam wynaleziono nową technologię. Nie trzeba było rozcinać klatki piersiowej, tylko dwie małe dziurki pod mostkiem. Dali mi papier do podpisania, to podpisałam, a co! Lekarze byli jednak na tyle sprytni, że nie powiedzieli tym z Zabrza, ile mam dokładnie lat. Gdyby wiedzieli, to nie wiem, czy podjęliby się operacji. A tak to przeszłam szybkie badania, okazało się, że starczy mi sił, więc czemu nie?

Nie bała się pani?

- Skądże. Jak mnie ktoś pytał o to w szpitalu, to odpowiadałam: kiedyś trzeba umrzeć. I chyba to moje bezstresowe podejście zadecydowało o tym, że operacja doszła do skutku. Następnego dnia po zabiegu mogłam już normalnie chodzić.

Na moim oddziale było mnóstwo starszych kobiet, które jęczały i marudziły. Widać było, że one już się w życiu poddały. Ja nie jestem taka i może z tego powodu częściej przychodziły do mnie pielęgniarki, żeby pogadać. Wychodzę z założenia, że zawsze trzeba się uśmiechać i myśleć pozytywnie. No i mieć swoich ludzi koło siebie. Wtedy żyje się dobrze, a ja dzięki temu niczego nie żałuję w życiu.

Cały tekst: http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,3577 … z3epHwk2Zj